Don Quijote de la Mancha
- Downloads：7642
- Type：Epub+TxT+PDF+Mobi
- Create Date：2021-04-26 11:56:31
- Update Date：2025-09-07
- Status：finish
- Author：Miguel de Cervantes Saavedra
- ISBN：8420412147
- Environment：PC/Android/iPhone/iPad/Kindle
- Download
Reviews
Maui Albao
，
Awesome novel。 I love it。 You can join in NovelStar writing contest with a theme "WEREWOLVES" Prices are amazing！https://author。starlight。ink/essay/in。。。 （PC）http://app。novelstar。top/index/index/。。。 or email any of the following editors;hardy@novelstar。topjoye@novelstar。toplena@novelstar。topapp。novelstar。top Awesome novel。 I love it。 You can join in NovelStar writing contest with a theme "WEREWOLVES" Prices are amazing！https://author。starlight。ink/essay/in。。。 （PC）http://app。novelstar。top/index/index/。。。 or email any of the following editors;hardy@novelstar。topjoye@novelstar。toplena@novelstar。topapp。novelstar。top 。。。more
Ebookwormy1
，
I read Edith Grossman's translation。 My review is under that edition。https://www。goodreads。com/review/show。。。 I read Edith Grossman's translation。 My review is under that edition。https://www。goodreads。com/review/show。。。 。。。more
Iva Krochotova
，
*AudioknihaKlasika， která mě mile překvapila。 Né dějem， ale tím až divadelním přednesem s různými interprety （nebo mám poslední dobou jen štěstí， že si vybírám audioknížky jen s jedním interpretem）。 Ideální pokud někdo třeba potřebuje dohnat povinnou četbu， protože audioknížka je fakt kratičká。
Natalia Chahil
，
Dearest Miguel De Cervantes， I am glad to write to you that I have completed your outstanding piece of literature。 Let me say that it gives me the pride to have read and comprehend Don Quixote at the age I am at。 It should be said that I had difficulty understanding some of the tones and complex vocabulary written。 There were certain times that I would get lost in the book， or misunderstand the actions of characters。 As well as referring back to books that are unbeknownst to me， which further co Dearest Miguel De Cervantes， I am glad to write to you that I have completed your outstanding piece of literature。 Let me say that it gives me the pride to have read and comprehend Don Quixote at the age I am at。 It should be said that I had difficulty understanding some of the tones and complex vocabulary written。 There were certain times that I would get lost in the book， or misunderstand the actions of characters。 As well as referring back to books that are unbeknownst to me， which further complicated my appreciation of the context of the passage。 With all that said， you did a phenomenal job sustaining an intriguing plot throughout the book。 Don Quixote is a unique book that deserves much praise for its twists on adventures， and lesson-giving side stories。 It was an ingenious idea to add subplots because if you hadn’t， I would have gotten sick of reading Don Quixote’s gibberish， along with his and Sancho Panza’s conversations that lead to humorous squabbles。 I enjoyed reading the short story about the adventure of the enslaved soldier because of the hinted comparison of an actual hero who went through figurative Hell and then there is Don Quixote。 Where all his adventures and knight errantry happens in his head。 The other short story about Anselmo’s allegations that his wife has been unfaithful， which causes her to commit adultery and his death in the process。 It is almost a reflection on Don Quixote because he feels that it is his honor and right that causes him to partake in battles which do more harm than good。 Overall， the short stories throughout the book created a special connection and comparison to Don Quixote。I will say that Don Quixote’s actions became predictable by the second part。 For it is possible if another influential， consistent character was revealed to us， the book would have kept its constant investment of the reader。 I will say that you did a fantastic job of creating such a thought provoking character that I expressed many emotions and feelings towards Don Quixote’s personality and his actions。 They were occasions where I did find him humorous and others that I was frustrated with him because of his idiotic beliefs of chivalry。 Moreover， I applaud one on the character Sancho Panza， and I would never have guessed how complicated， yet simple a person might be。 If I was just browsing through Don Quixote， I might have perceived Sancho as an ignorant， poor man， who does not play a big role in the story; however， his tricky personality has a large impact on the plot and the madness of Don Quixote。 I had a discussion with my father about Don Quixote's madness， he thought that as the book progressed that Don Quixote words started to make more sense; however I felt that he went even madder by the second part， with his strong belief that to disenchant Dulcinea del Toboso， Sancho would have to be whipped a numerous amount of times。 To complete my letter， I would like to thank you for writing Don Quixote， for it has taught me so many life lessons that I am unable to fit them all into this letter。 Farewell，Natalia Chahil 。。。more
Michaela
，
4。5 stars :）
Boris Pavlov
，
I love the first part a lot。 Poor fella is really nuts。 Both of them， actually
Çağdaş
，
Roman İspanya’nın denizlerdeki hakimiyetini İngilizler’e kaptırdığı， Yeni Dünya’dan gelen altın ve gümüş arzının düştüğü， bu sebeple İspanyol ekonomisinin günden güne kötüye gittiği bir zamanda yazılmış ve yayınlanmıştır。 O dönemde eski çağlara özlemi yansıtan şövalye romanslarına ilginin yoğun olması sosyolojik bir vakadır。 Fakat bunların gerçekçilik sınırlarını aşıp masal havasına bürünmeleri， tüm kültürlerin mitlerinde yer alan ve değişmez， zamansız “Altın Çağ”a atıfta bulunmaları， tüm o tek Roman İspanya’nın denizlerdeki hakimiyetini İngilizler’e kaptırdığı， Yeni Dünya’dan gelen altın ve gümüş arzının düştüğü， bu sebeple İspanyol ekonomisinin günden güne kötüye gittiği bir zamanda yazılmış ve yayınlanmıştır。 O dönemde eski çağlara özlemi yansıtan şövalye romanslarına ilginin yoğun olması sosyolojik bir vakadır。 Fakat bunların gerçekçilik sınırlarını aşıp masal havasına bürünmeleri， tüm kültürlerin mitlerinde yer alan ve değişmez， zamansız “Altın Çağ”a atıfta bulunmaları， tüm o tek başına orduları alt eden kahramanlar， büyücüler， ejderhalar ve devler alemi Cervantes’i hem büyülemiş hem de güldürmüş olmalı ki ortaya bu eser çıkmış。Don Quijote’nin özendiği gezgin şövalyelik （knight-errant） gerçekte hiç varolmamış， edebiyatta ortaya çıkmış bir tipi tanımlar。 Bu kurgusal şövalyeler diyar diyar gezerek adalet dağıtan， cesaretlerini gösteren， doğruluğu yayan， bu arada o yörenin soylu bir hanımıyla da saray aşkı （courtly love） yaşayan idealist tiplerdir。 12。 yy。’dan beri romanslarda yer bulurlar。 En bilinenleri de Yuvarlak Masa Şövalyeleri‘dir。 Romanda sürekli geçen Amadis （Amadís de Gaula） de İspanya’da 16。 yy。’da çok popüler bir seriymiş。 Zaten bizim Don Quijote’nin en sevdiği ve roman boyunca en çok bahsettiği kitap da budur。Bu şövalyeler Ortaçağ üretimi oldukları için esas olarak hristiyan idealleri taşırlar。 Fakat， şövalyelik ülküsünün yine de hristiyanlık ile çok çelişkili bir ilişkisi vardır。 Savaşı yücelten bir ideal olan şövalyelik hristiyanlığın barış idealiyle çelişir。 Benzer şekilde， platonik aşkın yüceltilmesini de içeren bu ideal， bu aşkın nesnesi olarak Tanrı yerine asilzâde bir kadını koyar。 Bu durum Cervantes tarafından da vurgulanmış， Don Quijote bir kaç sahnede Tanrı’dan önce Dulcinea’ya dua etmiştir （Bu bölümler Engizisyon tarafından sakıncalı bulunarak o zaman çıkarılmış， ancak sonradan eklenmiştir）。Bu dünyevi olana kendini adama davranışı o zamanın ruhuna çok ters olduğu için bize tuhaf gelebilir。 Şövalyenin platonik aşkının nesnesi olan kadınlar hiyerarşide şövalyeden daha üst bir sınıfa mensup olduklarından， bazı kuramcılar bu durumu vassalın senyöre olan adanmışlığı olarak okurlar。 Bir yandan da bu soylu kadınlar tüm dünyeviliklerinden arındırılıp tanrısallaştırılmışlardır。 Birer Tanrıça kimliğine bürünürler; böylece yaptıkları tüm eylemler ancak bir lütuf olarak düşünülebilir。 Bazı kuramcılara göreyse tüm bu ilahî mertebeye taşıma işi aşkın cinsel yönünü bastırmak içindir。İdealler söz konusu olduğunda， her ne kadar Cervantes Don Quijote’nin boş hayallere kapılmasıyla， kendisini ancak romanslarda varolan gezgin şövalyelerden biri gibi görmesiyle， gerçekliği doğru değerlendiremeyişiyle ve giriştiği pervasız eylemlerle dalga geçse de， asla tüm bunların altında yatan idealleri küçümser gibi gözükmez。 Tam tersine， belli ki o zamanlarda pek rastlanmayan nezaketi ve ölçülü davranışlarıyla gittiği her yerde saygı görür; ta ki pervasız gösterileri başlayana kadar。 Şövalyeliğin meziyetleri üstüne verdiği tüm söylevlerde， onu dinleyenler bunları gerçekçi bulmasalar da， en azından olması gerekenin bu olması konusunda hakkını verirler。Don Quijote gariptir， konu şövalyelik olmadığı zamanlarda son derece akıllıca ve bilgece konuşur。 Düşünceleri derli toplu， bilgi süzgecinden geçmiş ve üzerine yeterince düşünülmüş gibidir。 Hele ki edebiyat， özellikle de şiir üstüne düşünceleri zamanının tartışma konularını yansıtır。 Sancho valilik görevine başlamadan önce， Don Quijote’nin ona yöneticiliği esnasında gözetmesi gereken prensipleri anlattığı bölüm günümüzdeki bir yönetici için dahi yol göstericidir。Don Quijote’nin kendi deliliğinin ne kadar farkında olduğu romanın çözemediğim noktalarından biridir。 Tüm öykü boyunca Don Quijote Dulcinea’ya olan aşkını sürekli vurgular。 Oysa bu kızı ancak bir kere， o da yarım yamalak görmüştür。 Kızın ise onun varlığından haberi bile olup olmadığı bile belli değildir。 Ayrıca kız sıradan bir köylü kızıdır （Dulcinea ismini Don Quijote kendisi vermiştir）。 Sancho bu durumu sorguladığında Don Quijote bunun böyle olması gerektiğini， şövalye olduğu için bu aşka ihtiyacı olduğunu belirtir。 Bu açıdan kendi kurgusunun son derece farkındadır。 Fakat bu farkındalık bize onun deli olmadığını kanıtlamaz。 Deliliğinin türüne işaret ediyor olabilir。Benzer bir örneği dük ve düşesin Don Quijote ve Sancho’ya oynadıkları Clavileño isimli tahta atla ilgili oyunları sonrası görürüz。 Gözleri kapalı halde bu atın üzerinde yarım saat geçiren ikili indikten sonra， bunun mutlaka gerçek bir gezi olması gerektiğini düşünen Sancho， hiçbir şey görmemiş olmasına rağmen etrafındakilere gezi esnasında gördüğü şeytanlarla ilgili bir öykü anlatır。 Elbette herkes bunun bir yalan olduğunu bilir。 Don Quijote ise Sancho’nun yanına gelerek， anlattığı hikayeye inanılmasını ne kadar istiyorsa， kendisinin de benzer şekilde Montesinos mağarasında gördüğünü söylediği şeylere o kadar inanılmasını istediğini söyler。 Bu nokta çok çarpıcıdır; zira Don Quijote’den kendi gördükleri veya bildikleri ile ilgili böyle açık bir beklentiyi dile getirdiğini görmeyiz。 Burada ise， söylediği şeylerin kendi kurgusu olduğunu başından beri bildiğini sezeriz。 Bunun ise kesinliği yoktur; Don Quijote basit bir şekilde Sancho’ya destek olmak amacıyla bu sözleri sarfetmiş de olabilir。 Bunun gibi örnekler Don Quijote’nin bilerek mi yoksa bilmeyerek mi delilik yaptığını sorgulamamıza sebep olur。* * *İlk kitapta çok sevdiğim sahnelerden biri rahip， berber， kâhya ve Don Quijote’nin yeğeninin， onun kitaplarını yakmak için ayırdıkları sahneydi。 Onun delirmesinin sebebi olarak gördükleri bu kitapları şeytanın işleri olarak niteler ve yakmaya karar verirler。 Ama rahip yine de kitapları bir incelemeyi ister ve belki aralarında şeytan işi olmayanların bulunabileceğini， böyleleri varsa yakmanın haksızlık olacağını söyler。 Böylece tek tek incelemeye başlarlar。 Buradan sonra bol bol kitap ve yazar adı duyarız。 Bunların çoğu bizim için çok yabancıdır， fakat anlatılmak istenen bundan bağımsız olduğu için rahatsız olmayız。 Rahip kitaplara baktıkça aslında onun de hepsini okumuş olduğunu görürüz。 İlk önce dinî bir gerekçeyle başlayan ayıklama işi giderek edebî bir ayıklamaya dönüşür。 Rahip kitapları üslubuna， konusunun heyecan vericiliğine， yazarları hakkında edinmiş olduğu intibaya göre bir elemeye tabi tutar。 Burada din adamından çok edebiyat alanında bir otorite gibi davranır。 Sonuçta， kitapların pek azı yakılmaları için ayrılırlar。 Buradaki eğlenceli anlardan biri Cervantes’in kendisini de La Galatea kitabıyla Don Quijote’nin kütüphanesindeki yazarlardan biri olarak sunmasıdır。 Kendi hakkındaki görüşünü rahibin ağzından şu şekilde aktarır: "Cervantes benim çok eski arkadaşımdır; şiirden çok talihsizlikte tecrübeli olduğunu bilirim。 Kitabı yenilik bakımından fena sayılmaz; ancak başlangıçta kendine koyduğu hedefe ulaşamamıştır。 Yazacağını vaat ettiği ikinci bölümünü beklemek gerek， belki bu düzeltmeyle， şimdilik kendisinden esirgenen hoşgörüyü elde edebilir。" La Mancha’lı Yaratıcı Asilzade Don Quijote I， çev。 Roza Hakmen， YKY， 2019， s。 79* * *Birinci kitap ile ikincisi verdikleri duygu açısından birbirinden ne kadar da farklıdır… İlk kitapta Binbir Gece Masalları’nın masalsı atmoferi hakimdir。 Elbette， oradaki gibi katman katman birbirinin içinden doğan öyküler yok; sadece ana öykümüzün ekseninden ayrılan ve sonunda zamansal ve mekansal birleşseler de ondan tamamen bağımsız olan öyküler var。 İşte bu özerk hikaye bolluğu， bunlar anlatıldığı esnada Don Quijote’nin ya sessiz kalması ya da uyuyor olması， bir anlamda sahneden çekilmesi， kitaba Şehrazat’ın günden güne akan kendi öyküsünün ondan bağımsız masalların arka planında kalması gibi bir akış veriyor。 Bu hikayelerin ayrı çerçeveleri olması， masalsı atmosferleri ve hemen hepsinin “bakın size kendi müthiş kederli hikayemi anlatacağım” girişiyle başlaması ironik ana öykünün arasında serpiştrilmiş， merak uyandıran parçaları meydana getiriyor。İkinci kitapta ise kitabın hemen hemen sonlarına kadar bu türden öykülere rastlamıyoruz; ta ki Barcelona kıyılarında ele geçirilen bir Türk gemisinin kaptanının öyküsüne kadar。 Bu öykü ilk kitaptaki öykülerin havasına sahiptir。 Bu noktaya kadar ikinci kitapta anlatılanlar deliyle deli olanların， Don Quijote’nin deliliğiyle ve Sancho’nun saflığıyla eğlenme amacını taşıyan dük ve düşesin， Don Antonio’nun giriştiği büyük prodüksiyonlu şakaların öyküsüdür。* * *İkinci kitaptaki öyküsü anlatılan Moriskolar （Morisco）‘a ve Cervantes’in onları ele alışına biraz değinmek gerekir。 Moriskolar 16。 yy。’da zorla hristiyanlaştırılan Endülüslü müslümanlardır。 Son müslüman Endülüs devleti olan Gırnata （Granada）’nın 15。 yy。’ın sonlarına doğru dağılmasının ardından önce yahudilik， ardından da müslümanlık giderek tüm İspanya’ya yayılacak şekilde yasaklanmıştır。 Bu dinlerin inananlarının hristiyanlığa geçmek istememeleri halinde köle olarak kullanılmaları ya da İspanya topraklarından sürülmeleri yönünde kararnameler çıkarılmıştır。 Bu dönemde bir çok müslüman ülkeden sürülmüş， geri kalanlar hristiyan olmuşlardır。 Müslüman olanlara mudéjar denmeye devam edilirken， hristiyan olanlar morisco olarak adlandırılmıştır。Bu şekilde dinden dönenlerin samimiyeti devamlı olarak sorgulanmış ve gizlice müslüman adetlerini devam ettirdiklerinden kuşkulanılmıştır， ki bazı grupların bu şekilde hareket ettiği doğrudur。 Muhtemelen doğru olmasa da， Moriskolar’ın İspanya üzerine sefere çıkacağından kuşkulanılan Osmanlılar’a geldikleri zaman yardım edecekleri yönünde söylentiler de yayılmıştır。 16。 yy。’da Moriskolar， Arapça kullanımı yasaklandığı zaman olduğu gibi， bölgesel olarak bazı isyanlara da kalkışınca， 17。 yy。’ın başında， tam da Don Quijote’nin yayınlandığı dönemde， Moriskolar’ın da sürgün edilmesi gündeme gelmiştir。 Farklı eyaletlerde farklı zamanlarda bu sürgün işlemi gerçekleştirilmiştir。 Sürülenlerin bir bölümü Avrupa ülkelerine ve İstanbul’a， diğer bir bölümü de Kuzey Afrika’ya， sadece taşıyabilecekleri eşyalarla gönderilmişlerdir。 Bu sebeple bir çoğu， geri dönecekleri umuduyla değerli eşyalarını gömerek bırakmışlardır。 Kuzey Afrika’ya gidenlerin de önemli bir bölümü kültürel olarak uyum sağlayamayıp geri dönmüşlerdir。İlk kitapta Sancho Panza’nın “eski hristiyan” olduğu， soyunda kirlilik ve karışıklık bulunmadığı yönünde bir kaç yerde tekrar ettiği sözleri ve Moriskolar’ın güvenilmez， yalancı ve sahtekar oldukları yönündeki yargıları Moriskolar ve daha eski hristiyanlar arasında varolan etnik gerilimi yansıtmaktadır。 Sürgünler ilk kitabın yayınlandığı 1605 yılından dört sene sonra， 1609 yılında başladığı için kitapta yer almamaktadır。Cervantes 1615’de yayınlanan ikinci kitapta 1614 yılında sona eren bu sürgünden doğrudan bahsetmiş， yan öykülerden birini bu olaya ayırmıştır。 Fakat Cervantes burada son derece dikkatli bir tutum takınır。 Anlattığı öyküden tüm Moriskolar’ın kötü olmadığını düşündüğünü， aralarında son derece samimi hristiyanlar olduğunu bildiği ve tüm bu sürgün olayına biraz kurunun yanında yaşın da yanması sebebiyle üzüldüğü sonucunu çıkarıyorum。 Fakat kitaptaki sözleriyle bu sürgünü onaylayan III。 Felipe’yi desteklemekte， onun sürgünü uygulama konusunda görevlendirdiği asilzadeyi de olabildiğince övmektedir。 Hatta öyküde yer alan bir Morisko olan ve Sancho’nun komşusu olan Ricote’nin ağzından sürgünün ne kadar da isabetli bir karar olduğunu， bu güvenilmez halkın bunu nasıl hakettiğini aktarır。 Cervantes’in bunu yaş tahtaya basmamak için yaptığı aşikardır。Tüm bunlara bakılarak Cervantes’in tüm dinlerin bir arada yaşayabileceğine inandığını düşünmek doğru olmaz。 O koyu bir katolikti ve hristiyan ülküsüne de son derece bağlıydı。 Bunu， özellikle ilk kitaptaki yoğun hristiyanlık vurgusunda ve Türk düşmanlığında görebiliriz。 Türkler barbar ve kötücüldürler。 Kitaptaki esir karakteri gibi （bu hikaye Cervantes’in öz yaşam öyküsüyle de bir miktar paralellik gösterir）， Cervantes de Türkler’e karşı bir Haçlı Seferi’ne katılmıştır。 Hatta esir， tutulduğu hapishanede Saavedra adında İspanyol bir mahkumun olduğundan da bahseder。 Cervantes burada， kendi yazdığı esirin öyküsüne kendisini bir karakter olarak yerleştirmiştir。İkinci kitapta da hristiyanlık vurgusu devam eder， sonlara doğru da Türk düşmanlığı yeniden kabarır。 Türkler yine barbarlıkla suçlanır ve cinsel tercihleri sorgulanır。 Daha geniş bir çerçevede Türkler， Araplar ve Berberiler， kısacası tüm müslümanlar， Cervantes’in sıklıkla kodlarını verdiği ahlâklı hristiyanın tam tersi resmedilirler。 Kitabın son bölümlerinde yer alan， bir Morisko olan Ricote’nin， kızının ve kızın sevgilisinin hikayesinde bu küçümseme ve düşmanlık zirveye çıkar。 Hatta， olumlu bir örnek olarak çizilen Ricote’nin İspanya’ya kaçak olarak， sırf gömdüğü servetini çıkarmak için gelmiş olarak gösterilmesinde dahi açgözülülük， yani kötü ahlâk vurgusu sezilir。https://bibliotek。art。blog/2021/04/23。。。 。。。more
Carol
，
Nothing to say about Don Quixote that hasn’t already been said， but I write these for myself。 This was a lot funnier than I expected it to be， a lot of slapstick humor; by far the best exchanges were when Sancho rambles on in strings of quaint little sayings， and DQ gets hugely frustrated with him， despite the fact that he loves to hear himself speak。 A very abrupt ending after a thousand slow pages。
Lou Metcalf
，
400+ years old and it holds up！ Fantastic。
Thomas
，
It's perhaps the most classic duo of characters in modern literature， timeless in its exploration of the nuances of the process of life and exuding a sort of simple humor that continues to inspire smiles and laughter to this day。 One of my favorite books of all time。 It's perhaps the most classic duo of characters in modern literature， timeless in its exploration of the nuances of the process of life and exuding a sort of simple humor that continues to inspire smiles and laughter to this day。 One of my favorite books of all time。 。。。more
Que Orteza
，
thank you so much for making me smile while reading your book。 such a compelling story。 If you have some great stories like this one， you can publish it on Novel Star， just submit your story to hardy@novelstar。top or joye@novelstar。top
Aime Dollete
，
I really enjoyed reading your book。 I read enthusiastically and understood the story。 If you have some great stories like this one， you can publish it on Novel star， just submit your story to hardy@novelstar。top or joye@novelstar。top
Emma
，
Really nice funny book made me forget about the pandemic Because I Felt like a stupid knight。 However this book is long AH and It took me a whole summer to read
Christie Moore
，
Despite being a lengthy read I thoroughly enjoyed this book， and there are people today like Quixote。 I'm glad I kept going and read it to the end。 Despite being a lengthy read I thoroughly enjoyed this book， and there are people today like Quixote。 I'm glad I kept going and read it to the end。 。。。more
Piruza Petrosian
，
Արկածային այս ստեղծագործությունն ասպետական վեպերի ծաղրերգություն է， որը միտված է տվյալ ժամանակաշրջանում չլուսավորված ժողովրդի մեջ լայն տարածում գտած ասպետական վեպերի ազդեցության և նշանակության ոչնչացմանը։ Սատիրիկ և սրամիտ այս շատ իսպանական վեպը պատմում է զվարճալի զույգի այլատեսակ արկածների մասին։ Հեղինակն առաջին իսկ տողերից մեզ հայտնում է， որ հերոսը խենթ է։ Թերևս， որպեսզի ճշմարիտ և բարկությամբ լի իր խոսքերը «Սուրբ Ինկվիզիցիայի» կողմից լուրջ չընկալվեն։ Հատկապես ռեպրեսիվ իշխանությունների համար գրվ Արկածային այս ստեղծագործությունն ասպետական վեպերի ծաղրերգություն է， որը միտված է տվյալ ժամանակաշրջանում չլուսավորված ժողովրդի մեջ լայն տարածում գտած ասպետական վեպերի ազդեցության և նշանակության ոչնչացմանը։ Սատիրիկ և սրամիտ այս շատ իսպանական վեպը պատմում է զվարճալի զույգի այլատեսակ արկածների մասին։ Հեղինակն առաջին իսկ տողերից մեզ հայտնում է， որ հերոսը խենթ է։ Թերևս， որպեսզի ճշմարիտ և բարկությամբ լի իր խոսքերը «Սուրբ Ինկվիզիցիայի» կողմից լուրջ չընկալվեն։ Հատկապես ռեպրեսիվ իշխանությունների համար գրված բառը մեծ ուժ ուներ， ինչը և դրդում է իմաստուն Սերվանտեսին ամեն դեպքում հրաժարվել իր հեղինակի դիրքից՝ այն վերագրելով անհայտ արաբի։Սերվանտեսը վեպի գլխավոր հերոսին կերտել է իր ազգականից， ով ընթերցանությունը գերադասում էր որսորդությունից， ինչի համար էլ արժանացավ խելագարի պիտակին։ Ասպետական վեպերի հանդեպ կիրքը հերոսին ոգեշնչում է արկածների և սխրագործությունների ի պատիվ իր սրտի երևակայական տիկնոջ և հանուն հավերժական փառքի ու հռչակի։ «Տխուր պատկերի ասպետը» մոլությամբ անձնատուր է լինում արդարության հաստատմանը， թույլ ու ճնշվածներին օգնելուն և պաշպանելուն， բայց ավաղ թափառական ասպետի իդեալներն ու ազնիվ մղումները， իրականությանը բախվելով， տապալվում են այնպես， ինչպես հողմաղացների պայքարում հուսահատ հիդալգոն և թշվառ Ռոսինանտը։ Խիզախ ասպետից անբաժան էր էշին բազմած ոչ պակաս կոլորիտային Սանչոն， ով լիովին կորած կլիներ փոշոտ ու քարքարոտ աշխարհում， մինչդեռ դոն Կիխոտի շնորհիվ դառնում է զինակիր և ձգտում բարձր արժեքների （թեկուզև երևակայական）։ Նրանք փոխլրացնում և ամբողջացնում են միմյանց։Դոն Կիխոտի կերպարն ակամայից հիշեցնում է Արքայազն Միշկինին， մեկը՝ իր խելագարությամբ， մյուսը՝ իր ապուշությամբ բարության մարմնավորումներ են։ Ցավոք， ներկայիս դարաշրջանն այնքան էլ չի տրամադրում ասպետների և արքայազնների գոյությանը， և այսօր նրանց հանդիպելն առավել քան բարդ է։ Եվ թեպետ այս վեպը գրվել է ավելի քան չորս դար առաջ， շարունակում է մնալ արդիական， քանզի իդեալներին ձգտելը մարդկային էության հավերժ ուղին է։ 。。。more
Hanna-Riia
，
Tahtsin teada， kes on see maailmakirjanduse hiiglane， kelle nime olen kohanud pea igas teises loetud raamatus。 Nüüd ma siis tean。 Kiidan ideed， toetan sõnumit， avaldan sügavat poolehoidu kangelase kurvale kujule ta kannatusterohkel rajal - aga selle loo lugemine pani mu kannatuse proovile。 Õnneks on nii， et "kuna Don Quijote elu polnud saanud taevalt eesõigust kinni pidada oma käiku， siis jõudis kätte ta lõpp ja ta ots" ning jõudis kätte ka nende tuhande lehekülje ots， olgu õnnistatud auväärne T Tahtsin teada， kes on see maailmakirjanduse hiiglane， kelle nime olen kohanud pea igas teises loetud raamatus。 Nüüd ma siis tean。 Kiidan ideed， toetan sõnumit， avaldan sügavat poolehoidu kangelase kurvale kujule ta kannatusterohkel rajal - aga selle loo lugemine pani mu kannatuse proovile。 Õnneks on nii， et "kuna Don Quijote elu polnud saanud taevalt eesõigust kinni pidada oma käiku， siis jõudis kätte ta lõpp ja ta ots" ning jõudis kätte ka nende tuhande lehekülje ots， olgu õnnistatud auväärne Toboso Dulcinea， ja kui sulle antakse lehmake， tule joostes köiega， ja pühal Peetrusel on Roomas hea， ja see on kõik， mis mul on selle asja kohta ütelda。 。。。more
Mike
，
meh
Fariha Choudhury
，
A lot of slapstick humor， but it was slow for the first part of the story in my opinion。 It was really hard for me to get through and I probably would have enjoyed it more if it had been shorter。
Patrick
，
I’m convinced that this is the best book to have ever been written bar none。 I waited three months to finish the final ten pages just because I didn’t want it to end。 Quixote is a hero because he skilfully removes himself from the laws of time to creates his own reality。 Nostalgia is a Greek word for the ‘pain of homecoming’ that the errant night is able to traverse。 Take heed， it’s not too late to live in a time of fairy tales！
Zac Davies
，
As I slowly work my way through the classics of literature I inevitably come to Don Quixote， arguably the most seminal classic in all of literature。I can’t explain my thoughts in any other way， Don Quixote is better than advertised and truly lives up to the billing of best a seminal work of the medium。 Although quite overlong， the novel is a triumph from front to back with first half or Part 1 featuring some of the best storytelling ever put to the page。 I found Part 2 to be far too drawn out an As I slowly work my way through the classics of literature I inevitably come to Don Quixote， arguably the most seminal classic in all of literature。I can’t explain my thoughts in any other way， Don Quixote is better than advertised and truly lives up to the billing of best a seminal work of the medium。 Although quite overlong， the novel is a triumph from front to back with first half or Part 1 featuring some of the best storytelling ever put to the page。 I found Part 2 to be far too drawn out and overlong， yet the final chapters of this story are truly emotional and showcase Miguel de Cervantes finest qualities as a writer。 This is a story with everything。 Loved it。 。。。more
Anna
，
The part with the windmills was fun。 Don quixote is at its best when the titular character goes mad。
Chris Goan
，
What a strange book。 Funny and interesting but not one I plan to reread。 Glad to have read it and interesting to understand some of literary references in other works I'd previously missed。 What a strange book。 Funny and interesting but not one I plan to reread。 Glad to have read it and interesting to understand some of literary references in other works I'd previously missed。 。。。more
Jason Furman
，
This is my fifth time reading Don Quixote。 I don't know what it says that I risk being driven mad by reading and re-reading a book about a man who is being driven mad by reading books。 I have always had a soft spot for new or different translations with an utterly irrational belief that they combine in my head to something approximating the original。 The first time I tried to read Don Quixote I was defeated by the J。M。 Cohen translation， stopping after ~100 pages in boredom。 A few years later I This is my fifth time reading Don Quixote。 I don't know what it says that I risk being driven mad by reading and re-reading a book about a man who is being driven mad by reading books。 I have always had a soft spot for new or different translations with an utterly irrational belief that they combine in my head to something approximating the original。 The first time I tried to read Don Quixote I was defeated by the J。M。 Cohen translation， stopping after ~100 pages in boredom。 A few years later I read the astounding Burton Raffel translation and found myself laughing out loud， astounded， astonished and more。 Since then I have re-read the book an average of every five years including the excellent Edith Grossman translation （I read it and then listened to the excellent audiobook read by the amazing George Guidall） and the Samuel Putnam translation。 The next time I read it I might try to brave the Tobias Smollett version but we'll see。 （This time I read the book along with a series of lectures from a Yale course on it Cervantes' "Don Quixote"， you can find my review there。）You know Don Quixote is going to be something very different from the very first line: "In a village in La Mancha， the name of which I cannot quite recall。。。" What？ How does the author not "recall" the same of a village in a book he is writing and inventing？ By the sixth chapter it has gotten even stranger as Don Quixote's friends， the priest and the barber， are going through his library to dispose of all of the books on chivalry that have driven him mad and end up finding and discussing a volume by Cervantes。 The reality and fiction of the novel really cracks open as Chapter VIII comes to an end with Don Quixote and the Basque's swords suspended in the air， each of them about the cleave the other in two， but then the author can't find anything more about the battle。 The next chapter resumes with the story of an Arabic manuscript found in Toledo， words scribbled in the margins， a possibly unreliable translator， and then a resumption of the story。 All of which is to say， if all we had was the first ten chapters of Don Quixote we would still be singing dayenu。If you don't have the stamina for the whole book right now， just plan to read those ten chapters （in addition to the above you will meet Sancho Panza， enjoy the famous windmill scene， and get to see Don Quixote knighted）。If you do have stamina for the entire book， you will find that the second part （published a decade later） is even more astonishing than the first。 While the first part is about how the characters react to books of chivalry， the second part is about how the characters react to the first book。 Most every character in the second book has read the first part of Don Quixote and comes with expectations of Don Quixote and Sancho Panza and a desire to either restore them to sanity or exploit their madness。 Even better， about two thirds of the way through the characters start having read a false sequel to Don Quixote that was actually written and published before Cervantes' was。 Don Quixote thumbs through a copy and finds it wanting， pointing out errors like getting the name of Sancho Panza's wife wrong。The "something different" in Don Quixote continues through the penultimate chapter when Don Quixote meets Don Álvaro， a character from the false sequel， and gets him to swear that he has never met the real Don Quixote。 I say penultimate chapter because in the ultimate chapter Don Quixote foreswears his madness， something I continue to think is a betrayal of the book， would like to understand and appreciate， but just find myself annoyed。Within all of this refracted story telling and disorienting postmodernism there are a hilarious set of adventures。 Many are repetitive--Don Quixote has a crazy delusion， Sancho tells him it is a crazy delusion， Don Quixote proceeds anyway， it ends badly， and now Don Quixote is not quite sure his crazy delusion was really real and Sancho is not quite sure the crazy delusion was really false。 The most famous is the battle with the windmills but many others are just as good including a fight with wine skins， the theft of Mambrino's helmet from a barber， a battle with a set of sheep （that gets retold as the trampling of a set of pigs in the second part）， the freeing of convicts， etc。 etc。 I wouldn't part with any of them， especially the two best ones: where Don Quixote attacks a set of puppets in a show and his "adventures" in the cave of Montesinos （both in part two）。The second half of Part One interrupts these stories with a series of interpolated tales。 When I first read Don Quixote I liked these tales in their own right （and the Captive's Tale set among Christian slaves in Barbary with the poignant suffering of a father as his muslim runs off with the Christian escapees is very good as is The Tale of Inappropriate Curiosity which reads like a tale of sexual betrayal out of The Decameron）， I'm less excited about the Cardenio stories but would give almost anything to see the lost Shakespeare play based on them）。 This time I found myself annoyed by them interrupting the narrative and the development of Don Quixote and Sancho Panza and the next time I read the book I will be tempted to skip them。 The second part has no such digressions and even the slight detours of stories include an important role for Don Quixote （e。g。， the wedding of Camacho the Rich）。 This is because， as Cervantes himself tells us in the book， his readers did not like the digressions in the first part。Most profound than any of the literary devices or amusing adventures are the two characters at the center of all of this: Don Quixote and Sancho Panza。 Their relationship with themselves， with each other， how they love each other， learn from each other， and grow makes them seem as real as any characters anyone has ever invented or even as real people。 Sancho， in particular， goes through an extraordinary but completely believable transition where his peasant wisdom and ability to both understand that something is madness but also participate in the madness never ceases to be amaze。 When he eventually comes to govern and "island" his combination of wisdom but also humanity （particularly his hunger） again is rare in any real characters。I can't wait to read it again！ 。。。more
Mary Macgillvray
，
Destructive LARPing: in History
Jon Anderson
，
Strange story of chivalry in order to reject chivalry。 Enjoyable but weird
Brakob Arthur
，
Glad I finally read this。 Very funny。 Not what I was expecting。 it seemed very current for a 400 year old book。
Boop
，
contains long speeches about virtues and women who are all very beautiful but very prone to hypoglycemia
Dhyeyrajsinh
，
Verry interesting novel。 And mood changing also！
Curt
，
This review has been hidden because it contains spoilers。 To view it， click here。 Great book。 There's a reason this is a classic。Alonso Quixano， an older hidalgo from la Mancha has gone slightly mad and at the same time become enamored of the books of chivalry。 He decides to pursue a life of chivalry and gathers an old suit of arms， picks out a love interest， and recruits Sancho Panza from his village to be his squire。 He sallies forth several times; his madness turning ordinary things into chivalrous foes to battle。 Apart from being convinced that he is a knight-errant， he i Great book。 There's a reason this is a classic。Alonso Quixano， an older hidalgo from la Mancha has gone slightly mad and at the same time become enamored of the books of chivalry。 He decides to pursue a life of chivalry and gathers an old suit of arms， picks out a love interest， and recruits Sancho Panza from his village to be his squire。 He sallies forth several times; his madness turning ordinary things into chivalrous foes to battle。 Apart from being convinced that he is a knight-errant， he is generally quite lucid and seems well read。 His exploits are delightful and the story bounces back and forth from the mad knight-errant to the sane Alonso Quixano。 His sidekick Sancho provides ongoing witty proverbs which string together， and usually make no sense other than they are hilarious。 The supporting cast of the priest， the barber， and the graduate enter the story to shepherd him home at different points through the book。 In the end， he returns to lucidity and passes uneventfully at home。 。。。more
mia
，
we were supposed to read until chapter 22 for class but i only got to 15 and now i never want to hear about this book ever again thank you
Reference
google book https://www.google.com/search?tbm=bks&q=Don Quijote de la Mancha
hathitrust digital library https://babel.hathitrust.org/cgi/ls?q1=Don Quijote de la Mancha&field1=ocr&a=srchls&ft=ft&lmt=ft