W Natchez， niewielkim mieście nad rzeką Missisipi， czas jakby się zatrzymał。 We wspaniałych rezydencjach wzniesionych przed wojną secesyjną matrony w krynolinach opowiadają gościom o historii tego miejsca， a potem oprowadzają ich po imponujących posiadłościach。 Uważny słuchacz będzie jednak zdezorientowany – a co z niewolnikami？ Dlaczego prawie zniknęli z tych opowieści？ Czy to nie tu mieścił się drugi co do wielkości na Południu targ， na którym kupowano i sprzedawano ludzi？ Nie chodzi o wojnę， rasizm， niewolnictwo – odpowiedzą mu – chodzi o piękno naszych domów， celebrowanie naszej spuścizny！ Dumni ze swojej ekscentryczności， mieszkańcy miasta pielęgnują stare rytuały – coroczne przedstawienia w dość wybiórczy sposób prezentujące przeszłość miasta， świąteczną paradę， w czasie której pijani kierowcy pod ochroną policji rozdają podarki dzieciom z ubogich rodzin。。。

Natchez nie jest jednoznaczne。 Podczas wojny secesyjnej opowiedziało się po stronie Unii。 Miało cieszącego się ogromnym poparciem czarnego burmistrza i czarną większość wśród radnych。 Wielu ludzi nie chce podziałów。 W końcu tutejsi biali i czarni to często całkiem dosłownie – siostry i bracia。 Ale jak żyć razem， mając tak odmienne doświadczenia？ Jak znaleźć słowa， żeby opowiedzieć wspólną historię？